Hoofdstuk 41

==

Lou liet de werklui binnen toen de klok in de hal acht uur sloeg. Ze zette thee voor hen, nam ze mee naar boven en ging toen zelf aan het werk in de kleine werkkamer op de benedenverdieping. Ze had een idee voor het ontbijt in het café waar ze over na wilde denken.

Om halftien belde ze de bank om voor de volgende week een afspraak te maken met de manager, en ze stuurde Deb een sms om het te vertellen.

Deb antwoordde met: Super! Alles goed?

Lou bevestigde dat alles goed was en dat ze het heel erg druk had. Ze wilde haar vriendin de komende dagen niet zien of spreken, omdat ze bang was dat Deb haar dan zou vertellen dat ze fantastische seks had gehad met Tom. Natuurlijk was Lou oké. Beter dan ooit.

==

Die middag ging Lou langs bij haar moeder, onder het voorwendsel dat ze toevallig in de buurt was. Renee grijnsde als de Kolderkat met een klerenhanger in zijn bek.

‘Je raadt nooit wie ik vanochtend heb gesproken,’ zei ze terwijl ze water opzette. ‘Victorianna. En weet je waarom ze belde?’

‘Geen idee. Vertel het maar gewoon,’ zei Lou met volmaakt geveinsde onschuld.

‘Ze heeft mij en Vera uitgenodigd om de hele maand september te komen!’ Haar glimlach zat met superlijm vastgeplakt, en bleef zitten terwijl ze thee zette en kopjes pakte.

‘Naar Amerika? Jij én Vera? Wat bezielt haar opeens?’

Renee keek haar afkeurend aan. ‘Begin nou niet weer, Lou. Ze heeft uitgelegd dat ze wilde wachten totdat haar huis helemaal af was. Ze wilde niet dat ik in de rommel zou zitten. Ze stuurt me twee tickets. Ik heb Vera net gebeld en zij staat ook te trappelen. Volgende week gaan we naar Leeds om kleren te kopen.’

‘Nou, ik weet niet wat ik hoor,’ zei Lou, en dat was waar. Hemel, Victorianna moest zich rot geschrokken zijn dat ze het allemaal zo snel had geregeld.

‘Ik wist dat ze me op een dag zou uitnodigen.’ Renee straalde.

‘Ik heb ook goed nieuws,’ kondigde Lou aan, want dit leek haar het ideale moment om te vertellen wat ze van plan was. ‘Ik ga een koffiebar openen met mijn vriendin Deb.’

De superlijm vertoonde onmiddellijk barsten. ‘Deb? Toch zeker niet díé Deb? Sinds wanneer is zij weer in beeld?’

‘Sinds een paar weken,’ zei Lou met een zucht. Leerde haar moeder het nou nooit?

Renee rilde. ‘En wat vindt Phil ervan?’

‘Wat bedoel je?’ Lou wilde dat ze het nooit ter sprake had gebracht.

‘Nou,’ zei Renee, die niet eens haar best deed om haar afkeuring te verbergen, ‘ze had bijna je huwelijk kapotgemaakt. Met zo iemand zou ik niets meer te maken willen hebben.’

Lou schudde ongelovig haar hoofd. Ze had kunnen weten dat haar moeder zich verplicht voelde om alles wat zij persoonlijk niet goedkeurde te bekritiseren en te bederven.

‘Waarom denkt iedereen in vredesnaam dat Deb mijn huwelijk kapot heeft gemaakt? Had het feit dat Phil een verhouding had er soms niets mee te maken?’

‘Je hebt zelf gezegd dat iedereen dacht dat zij in je huwelijk had zitten stoken. We kunnen het toch niet allemaal mis hebben?’

Lou snoof om haar moeders logica. ‘Hoe dan ook, we hebben een pand en dit keer gaat het echt gebeuren.’ Voor de vorm maakte Lou haar verhaal af, hoewel haar enthousiasme tot beneden het nulpunt was gedaald.

‘En je baan dan?’ vroeg Renee.

‘Die zeg ik natuurlijk op.’

‘Maar dat is een goede vaste baan! Je hebt je plannen al eens eerder laten varen, weet je nog. Kennelijk besefte je toen dat het een slecht idee was. Doe me een lol, Elouise, en gebruik je verstand.’

Lou voelde zich net een lek geprikte ballon, maar dat had Renee natuurlijk niet gemerkt. Ze was naar de keuken gegaan, maar haar woorden waren in de lucht blijven hangen als de condensatiestreep van het vliegtuig dat haar en Vera naar het schitterende huis van haar onfeilbare jongste dochter in Amerika zou brengen.

==

‘Zeg, boerenmeisje, weet jij soms een goede slager?’ vroeg Lou de volgende dag op kantoor aan Karen.

‘Maak je soms een grapje?’

‘Over worstjes maak ik nooit grapjes,’ zei Lou met een uitgestreken gezicht.

‘Mijn vader heeft een winkel op de boerderij en mijn broer is de slager,’ zei Karen. ‘Hoezo?’

‘Laten we koffie gaan drinken in de kantine,’ stelde Lou voor. Nicola was er die dag niet; ze was om mysterieuze redenen naar het kantoor in Manchester gestuurd. Als ze terugkwam zou ze in een nog slechter humeur zijn, want iedereen had een bloedhekel aan het kantoor in Manchester. Je zou denken dat er op grote schaal werd gemarteld.

Bij wijze van uitzondering leverde het Duitse koffiezetapparaat een prestatie die indruk wekte, met een romige laag schuim erop. Lou was echter niet van plan om een Duits apparaat te kopen. Ze had al een fantastisch Italiaans apparaat gezien dat bij wijze van spreken kon zingen en dansen.

Terwijl ze genoten van hun koffie, vertelde Lou Karen alles over hun koffiebar, nu nog een truckerscafé. Ze zocht een leverancier die goede bacon, kakelverse eieren en lekkere worstjes kon leveren voor een uitgebreid ontbijt. Later zou ze overstappen op koffie en taart.

‘Jezus, Lou, ik ga je missen!’ zei Karen met openhangende mond.

‘Ik jou ook,’ zei Lou vanuit de grond van haar hart.

‘Als mijn vader en mijn broer jullie leveranciers worden, kunnen we contact houden,’ zei Karen hoopvol.

‘Natuurlijk. Zeg eens eerlijk, verkopen ze goede spullen in jullie winkel?’ vroeg Lou met een glimlach.

‘Ik ben ermee grootgebracht, en ik ben nou niet bepaald een ondervoede dwerg geworden. Dat van die dwerg is trouwens niet beledigend bedoeld.’

Lou lachte.

‘Weet je wat? Ik bel mijn vader en ik vraag of hij worstjes en bacon voor je wil meenemen, dan kun je ze zelf testen. En dan kan hij me meteen een lift naar huis geven. Ha!’ Dik tevreden over haar goede ingeving pakte Karen haar telefoon.

Die avond hadden Lou en Phil ontbijt als avondeten. Hij vond het een beetje raar, maar het smaakte erg lekker allemaal en hij was zeer te spreken over de worstjes. Het restje bacon reserveerde hij alvast voor zijn ontbijt.

Het was een perfecte consumententest, al leek het Lou niet verstandig om haar man te vertellen dat hij daarnet proefkonijn was geweest voor het ontbijt dat ze in haar café ging serveren.

O ja, en eind juni gingen ze twee weken naar Torremolinos, deelde Phil haar tijdens het dessert mede. Lou kon het niet opbrengen om iets te zeggen, zelfs geen ‘wow’.